രണ്ടുപേരും ഞാനും

കഴിഞ്ഞ നാല് വർഷങ്ങളിൽ എല്ലാ ദിവസവും അവരെ കണ്ടു. സ്ഥിരം ഒരേ പോസ് ആണ് രണ്ടുപേർക്കും. ഒരാൾ മേശമേൽ നിരത്തിയ ലോട്ടറികൾക്ക് ചാരെ പത്രം വായിച്ച് കുത്തിയിരിക്കും, മറ്റെയാൾ രണ്ട് കാൽ മുൻപോട്ടും രണ്ട് കാൽ പിൻപോട്ടും വച്ച് അടുത്ത് കിടക്കും. ലോട്ടറിക്കാരനായ ആ അപ്പൂപ്പനും, കൂടെ എപ്പോഴും ചുറ്റിത്തിരിയുന്ന കുറുക്കന്റെ രൂപമുള്ള ആ നായയ്ക്കും ഒരേ മുഖഭാവമാണ്. രണ്ടുപേർക്കും ആരോടും പ്രത്യേകം സ്നേഹവുമില്ല വെറുപ്പുമില്ല. ആരെയും ഗൗനിക്കുന്നുമില്ല രണ്ടാളും. എപ്പോഴും ഒരുമിച്ചാണെങ്കിലും രണ്ടാളും പരസ്പരം നോക്കുകയോ സ്നേഹപ്രകടനങ്ങൾ നടത്തുകയോ ചെയ്യുന്നത് കണ്ടിട്ടില്ല. എങ്കിലും മനസ്സ് പറയുന്നു രണ്ടുപേർക്കും തമ്മിൽ കാണാതിരിക്കാനാവില്ല എന്ന്. ചില ദിവസങ്ങളിൽ അപ്പൂപ്പൻ തീരെ അവശനായി കാണപ്പെട്ടു, മറ്റ് ചില ദിവസങ്ങളിൽ നായയും. രണ്ടുപേരും ഇന്നിൽമാത്രം ജീവിക്കുന്നു, നാളത്തേക്ക് പ്രതീക്ഷയുമില്ല പരിഭവങ്ങളുമില്ല. 

അവർ കയ്യടക്കിയിരിക്കുന്ന ബോട്ട്ജെട്ടിയുടെ പ്രവേശനവാതിലിന്റെ ആ ഭാഗം അധികം വൈകാതെ ശൂന്യമാകും എന്ന് വേണ്ടാത്ത ഒരു തോന്നൽ. ആരാകും ആദ്യം വിടപറയുക, അപ്പൂപ്പനോ നായയോ അതോ ഇതെല്ലാം ചിന്തിക്കുന്ന ഞാനോ, ആർക്കറിയാം. 

വെൺമ

വെൺമ എന്ന് പറയുമ്പോൾ നമ്മുടെ മനസ്സിൽ തെളിയുന്ന ഒരു വെള്ള നിറമില്ലേ, ആ നിറമായിരുന്നു എപ്പോഴും അപ്പൂപ്പന്റെ ജുബ്ബായ്ക്കും മുണ്ടിനും. അതിന്റെ ക്രെഡിറ്റും, അച്ഛനെപ്പോഴും നല്ല തിളങ്ങി ഓഫീസിൽപോകുന്നതിന്റെ ക്രെഡിറ്റും, അമ്മയ്ക്ക്തന്നെയാണ്. പിന്നെ പണ്ടത്തെ കുറെ ഫോട്ടോ കാണുമ്പോൾ ഞാനും ചേട്ടനും നല്ല ടിപ്ടോപ്പ് ആയിരിക്കുന്നതിന്റെ ക്രെഡിറ്റും അമ്മയ്ക്ക്തന്നെയാണ്. കാര്യത്തീന്ന് വഴുതിപ്പോയി. പറയാൻ വന്നത് അപ്പൂപ്പനെപ്പറ്റിയാണ്. 

അപ്പൂപ്പൻ വെളുപ്പിന് മൂന്നുമണിക്ക് എണീക്കും, പിന്നെ തനിയെ ഒരു കട്ടൻകാപ്പി ഇട്ടുകുടിക്കും. കുറച്ചു വെള്ളം ചൂടാക്കാൻ വെച്ചിട്ട് ദേഹമാസകലം എണ്ണ തേച്ചുപിടിപ്പിക്കും. പിന്നെ കുറേ വ്യായാമങ്ങളാണ്. ഇതൊക്കെയും ചെയ്യുമ്പോൾ അപ്പൂപ്പന് വയസ്സ് 80 ആണ്. പണ്ട് ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളത്തിൽ ആയിരുന്നു, അതിന്റെ ചിട്ടകൾ ആണ് ജീവിതത്തിൽ. കുളിയും കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ ആദ്യംപറഞ്ഞ വെൺമയുടെ തനിരൂപമായ വേഷവും ധരിച്ച് ഒരു കാലൻകുടയും പിടിച്ച് നടന്നുപോകുന്ന അപ്പൂപ്പന്റെ സ്ഥിരമായ ഭ്രമണപഥം ഇങ്ങനെ മനസ്സിൽ തെളിയുന്നു . എന്റെ നാട് - മുണ്ടപ്പുഴ, അതിനെ പൊതുവേ ഞങ്ങൾ രണ്ടായിട്ടാണ് പറയുന്നത്,മോളിലത്തെ വഴിയും താഴത്തെ വഴിയും, ഞങ്ങളുടെ വീട് താഴത്തെ വഴിക്കാണ്, പത്തിരുപത് വയസ്സുവരെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുള്ളതിൽവച്ച് ഏറ്റവും വലിയ ഇറക്കത്തിലൂടെ വേണം ഞങ്ങളുടെ വീട് നിൽക്കുന്ന വഴിയിലേക്ക് പോകാൻ. ആ ഇറക്കം എടുക്കാതെ പകരം വലത്തൂടെ നേരെ നടന്നുപോയാൽ മുകളിലത്തെ വഴിയായി. ഈ പറഞ്ഞ മുകളിലത്തെ വഴിയെ കുറെ നടന്നുകഴിയുമ്പോൾ വഴി ചുറ്റിവന്ന് താഴത്തെ വഴിയുമായി ചേരും, നേരെ തിരിച്ചും. വലിച്ചു നീട്ടിയ ഒരു വൃത്തത്തിന് ചുറ്റുമാണ് മുണ്ടപ്പുഴ എന്ന് വേണമെങ്കിൽ പറയാം. അതിന്റെ ഒരു വശം തഴുകിക്കൊണ്ട് ഞങ്ങളുടെയൊക്കെ ജീവനാഡിയായ പമ്പയാറ് ഇങ്ങനെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. പമ്പയെപ്പറ്റി പറയുമ്പോൾ അമ്മയെപ്പറ്റി പറയാതെ വയ്യ, നേരെ തിരിച്ചും. വെളുപ്പിന് തന്നെ ഒരു ബക്കറ്റ്നിറയെ തുണിയുമായി ആറ്റിലൊന്ന് കുളിച്ചുവന്നില്ലെങ്കിൽ അമ്മയ്ക്ക് ഒരു തൃപ്തിയും ഇല്ല. ഒരു സർദാർജി ഫലിതം ഉണ്ടല്ലോ, കേരളത്തിലൂടെ പോയ സർദാർജി കണ്ടത് തുണികൊണ്ട് കല്ലടിച്ചുപൊട്ടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന സ്ത്രീകളെ ആണെന്ന്, അതിൽ ഒരാൾ ചിലപ്പോൾ എന്റെ അമ്മ ആയിരിക്കും. 

വീണ്ടും കാര്യത്തീന്ന് തെന്നിമാറി. അപ്പൂപ്പൻ ആണല്ലോ വിഷയം. മുണ്ടപ്പുഴക്ക് ചുറ്റും ഒരു റൗണ്ട് നടന്ന് അപ്പൂപ്പൻ തിരിച്ചെത്തിയിട്ടുണ്ടാവും. പിന്നെ ഞാനും ചേട്ടനും അപ്പൂപ്പനുംകൂടെ പത്രത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള വടംവലിയാണ്. അച്ഛൻ ഇപ്പോഴും പറയാറുണ്ട് അപ്പൂപ്പൻ ചാരുകസേരയിലിരുന്ന് ഉയർത്തിവെച്ച് വായിക്കുന്ന പത്രത്തിന്റെ മറുവശം ഞാനും ചേട്ടനും നിന്ന് വായിക്കുമായിരുന്നുവത്രേ . വെള്ളിയാഴ്ച ആണെങ്കിൽ അപ്പൂപ്പൻ സമാധാനമായി പത്രം വായിക്കും, അന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് ബാലരമയും ബാലഭൂമിയും ഉണ്ടല്ലോ. 

ഏഴരയ്ക്ക് സ്കൂൾജീപ്പ് വരുമ്പോഴേക്കും അപ്പൂപ്പനാണ് ബാഗൊക്കെ എടുത്ത് ഗേറ്റിന്റെ അടുത്തേക്ക് കൊണ്ടുവിടുന്നത്. പ്രൗഢമായ വെളുത്ത മീശയും താടിയും ഉള്ള അപ്പൂപ്പൻ, വൈകിട്ട് ഞങ്ങൾ എത്തുമ്പോഴും ഗേറ്റിന്റെ അതേ ഭാഗത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ടാവും. പിന്നെ കുറെ നേരത്തേക്ക് ഞങ്ങൾ ക്രിക്കറ്റ്കളിയാണ്. ഇടയ്ക്ക് എപ്പോഴോ അപ്പൂപ്പനും ഞങ്ങളുടെകൂടെ ക്രിക്കറ്റ്കളിച്ചത് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു, പ്രായം എൺപതിന് മേലെയാണെന്നോർക്കണം.അപ്പൂപ്പന്റെ പിന്നത്തെ ഡ്യൂട്ടി എന്നുവച്ചാൽ ഞങ്ങളെയും കൊണ്ട് ആറ്റിൽ പോവുകയാണ്. വീടിന് പിന്നിലേക്ക് ഒരു 50 മീറ്റർ നടന്നു താഴേക്ക് ഇറങ്ങി ഒരു 18 പടി കടന്നുവേണം ആറ്റുമണലിലേക്ക് എത്താൻ. പതിനെട്ടാം പടിയുടെ മുകളിൽ അന്ന് ഞങ്ങൾ പിടിച്ചിറങ്ങിയിരുന്ന മാവ് ഇന്നും അതേ ഉയരത്തിൽത്തന്നെ നിൽക്കുന്നതുപോലെ തോന്നുന്നു. പക്ഷേ 2018ലെ വെള്ളപ്പൊക്കത്തിന് ശേഷം ആരും ആ വഴി ഇറങ്ങാറില്ല (എല്ലാം മണ്ണുവന്നുമൂടിപ്പോയി ), ആ മാവിനെ തൊടാറുമില്ല. 

ആറ്റിൽ കൊണ്ടുപോയി നീന്തൽ പഠിപ്പിച്ചതും അപ്പൂപ്പൻതന്നെ. മോളീന്ന് ഒഴുക്കിനനുസരിച്ച് നീന്തിവന്ന് അപ്പൂപ്പന്റെ കാലിൽ പിടിക്കുന്ന രംഗം ഇപ്പോഴും മനസ്സിലുണ്ട്. 

 ഒപ്പിച്ചു കൂട്ടുന്ന കുസൃതിത്തരങ്ങൾക്ക് അമ്മ പേരക്കമ്പുംകൊണ്ട് അടിക്കാനോടിക്കുമ്പോൾ തടസ്സം പിടിക്കുന്നതും അപ്പൂപ്പനാണ്. വളരുംതോറും പക്ഷെ അപ്പൂപ്പനോടുള്ള സ്നേഹം കുറഞ്ഞു, അകലം കൂടി. അപ്പൂപ്പൻ എന്ത്ചെയ്താലും കുറ്റമായി തോന്നി. മുറ്റത്ത് കാർക്കിച്ച് തുപ്പുക, അപ്പൂപ്പന്റെ കക്കൂസിൽ മൂത്രത്തിന് വല്ലാത്ത നാറ്റം, അപ്പൂപ്പന് ആകെമൊത്തത്തിൽ ബീഡിയുടെ മണം, അങ്ങനെയങ്ങനെ കുറ്റങ്ങളുടെ ഒരു നീണ്ടനിര.

 ഞങ്ങൾ ബോർഡിങ്‌സ്കൂളിലേക്ക് മാറാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ ഏറ്റവും എതിർത്തത് അപ്പൂപ്പനായിരുന്നു. പിന്നെ വല്ലപ്പോഴും ഒരു അവധിക്ക് തിരിച്ചുവരുമ്പോൾ ആർത്തിയോടെ കാത്തുനിൽക്കുമായിരുന്നു അപ്പൂപ്പൻ. പക്ഷേ ആ മുഖത്ത് കണ്ടിരുന്ന സ്നേഹമൊന്നും അന്ന് അങ്ങോട്ട് തിരിച്ച്തോന്നിയില്ല. പല കാര്യങ്ങളും പറഞ്ഞ് അടുത്തുകൂടാൻ അപ്പൂപ്പൻ പരമാവധി ശ്രമിച്ചു. കഴിക്കാൻ ഇരിക്കുമ്പോൾ പുറകിൽ വന്ന് പാത്രത്തിലേക്ക് എത്തിനോക്കുന്ന അപ്പുപ്പന്റെ ഒരു രൂപമുണ്ട്. പല സമയങ്ങളിലും അങ്ങനെ നോക്കാതിരിക്കാൻ പാത്രവും എടുത്ത് ഓടിയ എന്നെയും ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. എന്തിനായിരുന്നു അങ്ങനത്തെ കാട്ടായങ്ങൾ. എത്രയോ നാളുകളിൽ എന്നെയും ചേട്ടനെയും കടയിൽ കൊണ്ടുപോയി ഭക്ഷണം വാങ്ങിത്തന്നിരിക്കുന്നു അപ്പൂപ്പൻ. അതൊക്കെ എത്ര എളുപ്പത്തിൽ ഞാൻ മറന്നു. ഒരുപാട് വാത്സല്യത്തോടെ കൂടെനടത്തിയത് മറന്നു. ഞങ്ങൾ അവധിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് ബോർഡിങ്‌സ്കൂളിലേക്ക് പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു നിരാശയും സങ്കടവുമൊക്കെയുണ്ടായിരുന്നു അപ്പൂപ്പന്റെ മുഖത്ത്. വളരുംതോറും ഞങ്ങൾക്ക് കൂട്ടുകാരുടെ എണ്ണം കൂടി, അപ്പൂപ്പന് ആകെ ഉണ്ടായിരുന്ന രണ്ടു കൂട്ടുകാർ കുറഞ്ഞു- ഞങ്ങൾ. 

പട്ടാളക്കാരനായതിന്റെ കുറച്ച് ദുശ്ശീലങ്ങളൊക്കെ അപ്പൂപ്പന് ഉണ്ടായിരുന്നു, വൈകുന്നേരം സ്ഥിരമായി മദ്യപിച്ചിരുന്നു,അമ്മയെ ഇടയ്ക്കൊക്കെ ചീത്ത പറഞ്ഞിരുന്നു. അതൊക്കെയായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ കൂടുതൽ തെളിഞ്ഞുനിന്നത്. ഇന്ന് പക്ഷേ, അപ്പൂപ്പന്റെ ചിതയൊഴിഞ്ഞ മണ്ണിൽവച്ച ആ വാഴക്കൂട്ടങ്ങൾ കാണുമ്പോൾ ഞാൻ ആലോചിക്കുന്നു, അപ്പൂപ്പൻ ഇപ്പോഴും ഞങ്ങളെ കാണാൻ കൊതിക്കുകയല്ലേ എന്ന്. മറ്റുള്ളവരോട് എങ്ങനെയൊക്കെ ആയിരുന്നെങ്കിലും ചേട്ടനോടും എന്നോടും സ്നേഹംമാത്രമേ ഉള്ളായിരുന്നു അപ്പൂപ്പന്. ആ സ്നേഹം ഇപ്പോൾ ഓർമ്മകളെ കുത്തിനോവിക്കുന്നു. പാക്കറ്റ്നിറയെ ഉള്ള ബീഡികൾ, ഇനി വലിക്കണ്ട എന്ന്പറഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ വലിച്ചെറിഞ്ഞുകളയുമ്പോൾ വാത്സല്യത്തോടെ ചിരിച്ചിരുന്ന ആ മുഖം ദീപ്തമായി തെളിയുന്നു. 

കൂടെയുള്ളപ്പോൾ കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്ത സ്നേഹം,അത് ആർക്കായാലും, പിന്നീട് നമ്മളെ വല്ലാതെ നീറിക്കും.

എത്രവർഷം

എത്രവർഷം ഉറങ്ങിയെന്ന് ഓർമയില്ല. ഒരുത്തൻ വന്ന് തട്ടിക്കുടഞ്ഞെണീപ്പിച്ച് കുളിപ്പിച്ച് റെഡിയാക്കി. ഇതെന്താ ഇപ്പൊ പുതിയ പരിഷ്കാരമൊക്കെ, ഒരു പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല. കുളിപ്പിച്ചിട്ട് അവനു മതിയാകുന്നില്ലന്ന് തോന്നുന്നു, ദാ ചകിരിയൊക്കെയിട്ട് ഒരയ്ക്കുന്നു എന്നെ, നല്ലോണം നോവുന്നുണ്ട്. ഒരകൂടെ കഴിഞ്ഞപ്പോ എനിക്ക് എന്നെത്തന്നെ തിരിച്ചറിയാൻവയ്യാത്ത അവസ്ഥയായി. ആകെയൊരു തിളക്കം, മൊത്തത്തിലൊരു നിറവ്യത്യാസം. കൊള്ളാമെന്ന് എനിക്ക്തന്നെ തോന്നുന്നുണ്ട്. 

കുറേനേരംകഴിഞ്ഞ് ഒരു ചിരാതിന് കുടപിടിക്കാൻ എന്നെ കമിഴ്ത്തി അതിന്റെ മുകളിൽവച്ചു, തിരി മഴകൊണ്ട് അണയരുതത്രേ. അപ്പഴാണ് സംഗതി പിടികിട്ടിയത്. ഇനി നാല്പത്തിയൊന്ന് ദിവസം ആ ചിരാതിന് മുകളിലിരുന്ന് ഞാൻ വേവണം.

ഇതിനൊക്കെ സാക്ഷിയായി ഒരു തൈപ്ലാവ് ചുവന്ന പട്ടുംചുറ്റി എന്റെ തൊട്ടടുത്ത് നിൽപ്പുണ്ട്. 

എങ്ങനെയൊക്കെയോ വെന്തുനീറി ആ നാൽപ്പത്തിയൊന്നുദിവസം തള്ളിനീക്കി. ഒരു വീഡിയോ ഫാസ്റ്റ്ഫോർവേഡ് ചെയ്തപോലെ കുറച്ച് ചെരുപ്പുകൾ വന്നതും പോയതുമേ ഓർമ്മയുള്ളൂ. വിളക്കണഞ്ഞു, ചെരുപ്പുകൾ വരാതെയായി, എന്നെ എടുത്ത് പ്ലാവിന്റെ ചോട്ടിലേക്കെറിഞ്ഞു. ഞാൻ വീണ്ടും ഉറങ്ങി. 

എത്രവർഷം ഉറങ്ങിയെന്ന് ഓർമയില്ല. പ്ലാവിലെ ഒരു കുഞ്ഞുചക്ക നെറുകംതലയ്ക്ക് വന്ന് വീണപ്പോൾ ഞെട്ടിയുണർന്നു. നോക്കുമ്പോ ദാണ്ടടാ അന്ന് വന്ന അതേ അവൻ വീണ്ടും വരുന്നു. മര്യാദക്കിരുന്ന എന്നെ എടുത്ത് തറയിലൊരടി, ഞാൻ പല കഷണം. രണ്ട് കഷണമെടുത്ത് മുറ്റത്തുവച്ച വിളക്കിലെ തിരി കെടാതിരിക്കാൻ വച്ചു ആ ദുഷ്ടൻ. തിരി കെടാതിരിക്കാൻ ഓടിന്റെ കഷ്ണം നല്ലതാണെന്ന് കണ്ടുപിടിച്ച കാർന്നോർക്ക് നല്ലതേ വരുത്താവേ ദൈവമേ എന്ന് മനസ്സുകൊണ്ട് ശപിച്ചു. 

വിളക്കിന്പിറകിൽ ഒരു ഫോട്ടോ മാലയിട്ട് വച്ചിട്ടുണ്ട്. ആരോ പറയുന്നതുകേട്ടു എത്ര പെട്ടന്നാ ഒരുവർഷം പോയതെന്ന്. ആ ഫോട്ടോയിലേക്ക് നോക്കി ഞാൻ ഓർത്തു ' ഒരു വർഷമേ ആയുള്ളോ, പക്ഷെ ഒരുപാട് വർഷങ്ങൾ പോയപോലെ അല്ലേ നമുക്കുരണ്ടുപേർക്കും തോന്നുന്നത്, മിണ്ടാനും പറയാനും ആരുമില്ലാതെപോയ, വർഷങ്ങളുടെ ദൈർഘ്യമുള്ള ഒരുപാട് ദിവസങ്ങൾ '

750 രൂപ

പത്തിരുപത് ആളുകളുടെ പേരുള്ള ഒരു ലിസ്റ്റ്. അതിലിനി അവശേഷിക്കുന്ന ഒരാളുടെ ഡീറ്റെയിൽസുംകൂടെ കിട്ടിയാൽ ആ ബില്ല് അയക്കാമായിരുന്നു. ഏഴെട്ടുമാസം മുന്നത്തെ കണക്ക് സെറ്റിൽ ചെയ്യാനുള്ള ബില്ലാണ്. ഈ ഒരാളുടെ അക്കൗണ്ട് ഡീറ്റെയിൽസ് കിട്ടാത്തത് കാരണം ബില്ല് വൈകരുതെന്ന് കരുതി പല രീതിയിലും ഡീറ്റെയിൽസ് എടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അവസാനം അയാളുടെ ഒരു ബന്ധുവിന്റെ നമ്പർ കിട്ടി. ഇന്ന ഓഫീസിൽനിന്നാണെന്നും പൈസയുടെ ഒരു കാര്യത്തിന് വേണ്ടിയാണെന്നും അറിയിച്ചു. ബന്ധു കോൺഫറൻസ് കോളിലിട്ട് ഞാൻ തേടുന്ന ആളുടെ ഭാര്യയെ കണക്ട് ചെയ്തു. അവരോട് ടിയാന്റെ അക്കൗണ്ട് ഡീറ്റെയിൽസ് കിട്ടാൻ എന്തെങ്കിലും വഴിയുണ്ടോ എന്ന് അന്വേഷിച്ചു. മെയിൽ ഐഡിയോ ഫോൺനമ്പറോ തന്നാൽ ഡയറക്ടായി കോൺടാക്ട് ചെയ്തുകൊള്ളാമെന്നും പറഞ്ഞു. ബന്ധു ഇടയ്ക്കുകയറി സംസാരിച്ച് കോൺഫറൻസ് കോൾ കട്ടാക്കി. എന്നിട്ട് വിവരങ്ങളൊക്കെ കാര്യമായിത്തന്നെ അന്വേഷിച്ചു. ഒപ്പം ഒരു കാര്യം കൂടി ഇങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു. ഞാൻ അന്വേഷിക്കുന്ന ആളെ കഴിഞ്ഞ അഞ്ചുമാസമായി കാണാതായിരിക്കുന്നു എന്ന്. സ്ഥബ്ധനായി നിന്ന എന്നോട് അയാൾ ചോദിച്ചു " എത്ര രൂപയാണ് കൊടുക്കാനുള്ളത്, അത് ഭാര്യയുടെ അക്കൗണ്ടിലേക്ക് അയക്കാൻ എന്തെങ്കിലും മാർഗ്ഗമുണ്ടോ ". ഒരു മുള്ളുകൊണ്ട് കുത്തിയപോലെയുള്ള ആ ചോദ്യത്തിന് മുന്നിൽ എന്റെ ഉത്തരം നടുങ്ങി " 750 രൂപ, ഭാര്യയുടെ അക്കൗണ്ടിലേക്ക് അയക്കാൻ ഓപ്ഷനില്ല". പിന്നെയും എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു ഫോൺ കട്ട് ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ ആലോചിച്ചു, 750 രൂപയുടെ കാര്യത്തിനുവേണ്ടി കരിയാൻതുടങ്ങിയ ഒരു മുറിവ് കുത്തിത്തുറന്നല്ലോ എന്ന്.