സങ്കല്പ ലോകം

എന്റെ പച്ച ബൈക്ക് ആരോ എടുത്തെറിയുന്നു. ഏറിയല്ലേ എന്നുപറഞ്ഞ് കരയുന്ന എന്നെ അമ്മ സമാധാനിപ്പിച്ചു. ഒന്നുമില്ലടാ, നീ സ്വപ്നം കണ്ടതാ, ഉറങ്ങിക്കോ, വാവോ...

ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അച്ഛനും അമ്മയും എണീറ്റുപോയി, കട്ടിൽ മൊത്തം എനിക്കും ചേട്ടനും സ്വന്തം. വിശാലമായി ക്ലോക്കുപോലെ തിരിഞ്ഞുതിരിഞ്ഞു കിടക്കുന്നതിനിടയിൽ അച്ഛൻ വന്ന് തട്ടി, മതി മതി സ്കൂളിൽ പോകാറായി. അതൊരു സൈറെൻ ആണ്, ഓട്ടം തുടങ്ങാറായി എന്ന സൈറെൻ. പാതി ബോധത്തിൽ പല്ലൊക്കെ തേച്ച് കുളിച്ചൂന്ന് വരുത്തി അടുക്കളയിലേക്ക് പോയിരുന്നു. എനിക്ക് ഇടിയപ്പം വേണ്ടാരുന്നു എന്ന് പറയാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും അമ്മക്ക് കാര്യം മനസ്സിലായി. കുഞ്ഞേ ഇന്ന് ഇതേയുള്ളു, വേറേ ഓപ്ഷൻ ഇല്ല. വരാത്ത കണ്ണീരിനെ കുത്തി വരുത്തി സങ്കടപ്പുഴ ആക്കാൻ നോക്കി, ഏറ്റില്ല. അങ്ങനങ്ങു വിടാൻ പറ്റുമോ. എനിക്ക് പഞ്ചാര മതി, ഈ കറി വേണ്ട എന്നുപറഞ്ഞ് ഒറ്റക്കാലിൽനിന്നു. അതിന് അമ്മയ്ക്ക് സമ്മതിക്കേണ്ടിവന്നു. ജയിച്ച ഭാവത്തിൽ ലല്ലലാ പാടി പതിയെ കഴിക്കുമ്പളേക്കും അമ്മ യൂണിഫോം കട്ടിലിൽ എടുത്തിട്ടിരുന്നു. പിന്നെ ഒന്നും ഓർമയില്ല, ഓടടാ ഓട്ടം. 

ക്ലാസ്സ്‌, പി ടി പീരിയഡ്, കൂട്ടുകാരുമായിട്ടുള്ള വഴക്ക്, സ്നേഹം, ചൂരൽമഴ, പ്രൊജക്റ്റ്സ്, എക്സാമുകൾ, ഹോ ശ്വാസമെടുക്കാൻ സമയമില്ല. ഓടിക്കിതച്ച് സ്കൂൾ തീർത്തു, ഇനി അല്പം ശ്വാസമെടുക്കാം എന്ന് കരുതിയപ്പോ ഡിഗ്രി ആയി, ശ്വാസം ഉണ്ടോ എന്ന് ചിന്തിക്കുംമുന്നേ അതൊന്നു കഴിഞ്ഞപ്പോ ദാ ജോലിക്കുവേണ്ടിയുള്ള പാച്ചിൽ. ഇനിയൊന്ന് ജീവിതം ആസ്വദിക്കാമെന്ന് കരുതുമ്പോളേക്കും കല്യാണവും കഴിഞ്ഞു, കുട്ടിയുമായി. 

കുഞ്ഞ് രാവിലെ ഞെട്ടിക്കരഞ്ഞു, എന്റെ വള പൊട്ടി എന്നുപറഞ്ഞ്. ഒന്നുമില്ലടാ, നീ സ്വപ്നം കണ്ടതാ, ഉറങ്ങിക്കോ, വാവോ...എന്നുപറഞ്ഞ് തട്ടിക്കൊടുക്കുമ്പോൾ, കടന്നുപോയ, പറന്നുപോയ കാലത്തെ വെറുതെയൊന്ന് സ്മരിച്ചു. 

നല്ല തൊണ്ടവേദന, തണുക്കുന്നുമുണ്ട്. ലീവ് പറഞ്ഞാലോ എന്ന് മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ ആലോചിച്ചു. ഓഫീസിലെ ഒരിക്കലും തീരാത്ത പണികളെക്കുറിച്ച് ഓർത്തിട്ട് തലപെരുക്കുന്നു. എന്തായാലും പോണം എന്ന് മനസ്സ് ഉറപ്പിച്ചു, കണ്ണടച്ചു . അലാറം അടിച്ചപ്പോൾ ഞെട്ടിയുണർന്നു. പതിവില്ലാതെ ഭാര്യ മൂടിപ്പുതച്ചു കിടക്കുന്നു. തട്ടിയുണർത്തിയപ്പോൾ മനസ്സിലായി അവൾക്കും പനിയാണെന്ന്. വയ്യാഞ്ഞിട്ടും രണ്ടുപേരുംകൂടി അടുക്കളയിൽ കയറി. അവസാനം തലകറങ്ങി വീഴുമെന്നായപ്പോ തീരുമാനിച്ചു, ഇന്നിനി പോകണ്ട, ലീവ് പറയാം. ഫോൺ എടുത്ത് മെസ്സേജ് അയക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ കണ്ടു ഓഫീസിലെ മറ്റ് മൂന്നുപേർ ഇന്ന് ലീവ് ആണ്‌. എന്നിലെ ആത്മാർത്ഥതയുടെ നിറകുടം ഉറപ്പിച്ചു, ഇന്ന് പോയെ പറ്റൂ. ഓട്ടം തുടങ്ങുകയാണ്, ആരോ പറഞ്ഞപോലെ സബ്രോം കി സിന്ദഗീ ജോ കഭീ നഹീ ഖതം ഹോ ജാതി ഹേ, ദി ലൈഫ് ദാറ്റ്‌ നെവർ എൻഡ്‌സ്. ശ്വാസം എന്നുവരെ, അന്നുവരെ ഈ ഓട്ടം ഇങ്ങനെ തുടർന്നുകൊണ്ടേ ഇരിക്കും. 

പ്രസിഡന്റിന്റെ പട്ടും വളയും പ്രതീക്ഷിച്ച് ഓഫീസിൽ ചെന്നു, പക്ഷേ കാര്യമില്ലാത്ത കാര്യത്തിന് ഓഫീസറുടെ വക ശകാരം. കൂടെ ഒരു ഉപദേശവും, എന്റെ ആറ്റിട്യൂട് ശരിയല്ലത്രേ, പണിയെല്ലാം പെൻഡിങ് ആണെന്ന്.. പണിയോടുള്ള ആത്മാർഥത മൂത്ത് കുഴിയിലേക്കിറങ്ങിയ കണ്ണുകൾകൊണ്ട് അയാളെയൊന്ന് ജ്വലിപ്പിക്കാൻ നോക്കി. ഗ്രൗണ്ട് റിയാലിറ്റി അറിയാത്ത കിഴവന്റെ ജൽപനങ്ങളെ പുച്ഛിച്ചു തള്ളണമെന്നുണ്ടാരുന്നു, പക്ഷേ ആത്മാഭിമാനത്തിന് ക്ഷതമേറ്റത് വല്ലാത്ത നോവായി. എല്ലായിടത്തും ഇതാവാം അവസ്ഥ. പണിയെടുക്കുന്നവർ മരണംവരെ അത് തുടരും. സുഖിക്കുന്നവരും അങ്ങനെതന്നെ. അമ്മ പറയുന്നപോലെ, എല്ലാ ഓഫീസിലും ഒരു ഇരുപത്തിയഞ്ചു ശതമാനം ആളുകൾ പണിയെടുക്കും, ബാക്കിയുള്ളവർ ഇവരെക്കൊണ്ട് ജീവിക്കും. മരിക്കുമ്പോൾ ആരെങ്കിലും പറയുമായിരിക്കും, ഹോ കഷ്ടമായിപ്പോയി, നല്ല മനുഷ്യനാരുന്നു, ഒന്നാന്തരം ജോലിക്കാരനാരുന്നു എന്ന്. അന്ന് ആർക്കും വേണ്ടാത്ത നല്ലവാക്ക്.

ജോലി ഇല്ലെങ്കിൽ ജീവിക്കാനാവുമോ എന്ന സ്ഥിരം സങ്കല്പ ലോകത്തേക്ക് ഞാൻ വീണ്ടും നടക്കുകയാണ്, ഒരിക്കലും യാഥാർഥ്യമാവാത്ത സ്വപ്നത്തിലേക്ക്, ജീവിതത്തിന്റെയും സമൂഹത്തിന്റെയും ബന്ധനങ്ങളുടെ പാത്രമായ മനസ്സ് ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിച്ചെറിയാൻ ഒരുവട്ടംകൂടെ ശ്രമിക്കുന്നു, വിഫലമായ മറ്റൊരു അവസാനവട്ട ശ്രമം. ശരിക്കും ഈ ലോകമൊരു സങ്കൽപ്പമല്ലേ, സത്യമേത് മിഥ്യയേത് എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത സങ്കല്പ ലോകം.