11 മണി

വയറുനിറച്ച് ഉറങ്ങുക എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ. വേനലവധിക്ക് ചിലപ്പോൾ 11 മണിവരെയൊക്കെ ഉറങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. തലേന്ന് രാത്രിതന്നെ അമ്മയോട് പറഞ്ഞ് ചട്ടംകെട്ടും രാവിലെ വിളിച്ചുണർത്തല്ലേ എന്ന്. മുഴുവൻ ഉറക്കവും തീർന്ന്, ആരും വിളിച്ചുണർത്താതെ തനിയെ കണ്ണുതുറക്കുന്നതിന്റെ ആ ഒരു സുഖം ഇപ്പോൾ ഒരു നനുത്ത ഓർമമാത്രം. 

10 മണിയായി, എണീക്കാൻ താമസിച്ചു, ഓഫീസിൽ എത്താൻ ഉച്ചയാകും എന്ന് ദുസ്വപ്നം കണ്ടുണരുമ്പോഴാണ് ഫോണിൽ സമയം രണ്ടര എന്ന് കണ്ടത്. ആശ്വാസത്തോടെ ഒന്ന് കണ്ണടച്ചപ്പോഴേക്കും അലാറം അലറി ഉണർത്തി. തലയ്ക്ക്‌ ഒരു അടി കിട്ടിയപോലെയാണ് തോന്നിയത്. സമയം 5.30. ഇനി ഓട്ടം. ഭാര്യയുടെ ഒപ്പം പാഞ്ഞ് പണികളൊക്കെ തട്ടിക്കൂട്ടി ഭക്ഷണവും വെള്ളവും എടുത്ത് ഓടി.അവളിപ്പോൾ കുഞ്ഞിനേംകൊണ്ടുള്ള ഓട്ടത്തിലായിരിക്കും. മെട്രോ കേറാൻ പോകുന്നവഴിയേ ഓർത്തു ഒന്ന് വയറുനിറച്ച് ഉറങ്ങാൻ പറ്റിയിരുന്നെങ്കിലെന്ന്. രാത്രി 10 മണിക്ക് കിടന്നാലും വെളുപ്പിനെ അഞ്ചരവരെയുള്ള ഉറക്കം അങ്ങോട്ട് മതിയാകാത്തപോലെ തോന്നും. 

മെട്രോ സ്റ്റേഷനിലെ സെക്യൂരിറ്റിഗാർഡായ ചേച്ചി കുശലം ചോദിക്കുന്നതിനിടയിൽ മനസ്സിലായി അവർ രാത്രി 11 മണിക്ക് കിടന്നിട്ട് വെളുപ്പിനെ മൂന്നുമണിക്ക് എണീക്കുമെന്ന്. അവരെ ഞാൻ അത്ഭുദത്തോടെ നോക്കി. ഞാൻ സ്വപ്നം കാണുന്ന 11 മണിയും അവരുടെ യാഥാർഥ്യമായ 11 മണിയും തമ്മിൽ എത്ര അന്തരം ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. ബഹുമാനംകൊണ്ട് മനസ്സിലൊരു സല്യൂട്ട് അടിച്ചപ്പോഴേക്കും മെട്രോ വന്നു. തിരക്കുപിടിച്ച് കേറി. ഓട്ടത്തിന് അല്പമൊരു ശമനം കിട്ടണേൽ ഇനി ഒരു 11 മണി ആകണം. പണ്ട് വയറുനിറയെ, മനസ്സുനിറയെ ഉറങ്ങിയെണീറ്റ അതേ 11 മണി. 

ചിന്തിക്കാൻ വയ്യ

എത്ര കോംപ്ലക്സ് ആണ് നമ്മുടെ മനസ്സ്. ചിലരെ അല്ലെങ്കിൽ ചിലതിനെ നമ്മൾ അന്ധമായി ആരാധിക്കും. പക്ഷെ അതിൽ പലതും തമ്മിൽ വിരുദ്ധധ്രുവങ്ങളിൽ ആയിരിക്കുംതാനും.

 ഉദാഹരണത്തിന്, ക്രിക്കറ്റിനെ ഭ്രാന്തമായി സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാൾ സ്വാഭാവികമായും കളിക്കുന്ന രണ്ട് ടീമിനെയും സ്നേഹിക്കണം,കാരണം നമ്മൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് ആ കളിയെ ആണ്, മറ്റൊന്നും അവിടെ പ്രധാനമല്ല. പക്ഷെ നമ്മളോ, അതിൽത്തന്നെ, നമ്മുടെ ടീം- അവരുടെ ടീം, എന്ന് ആദ്യമേ വേർതിരിക്കും. നമ്മുടെ ടീം ജയിക്കുകയാണെങ്കിൽ നമുക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള കളിക്കാർ നന്നായി കളിച്ച് ജയിക്കുന്നതിനെ കൂടുതൽ ആഗ്രഹിക്കും. ഇതിനുള്ളിലും പല വേർതിരിവുകൾ ഉണ്ടാവും. നമ്മുടെ നാട്ടുകാരനായ കളിക്കാരൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ അയാൾ വിജയിച്ചുകാണാൻ കുറച്ചുകൂടി കൂടുതൽ ആഗ്രഹിക്കും. 

നമ്മൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന എല്ലാത്തിനെയും നല്ലതെന്ന് പറയുന്നവരെ നമുക്ക് ഇഷ്ടമാണ്, മോശം പറഞ്ഞാൽ വെറുപ്പും. സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതസ്ഥാനത്തിരിക്കുന്ന ഒരാൾ അന്യമതത്തെപ്പറ്റി നല്ലതെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞുവെന്ന് കരുതുക, ആ അന്യമതത്തിലുള്ളവർക്ക് ഈ ആളോട് ഒരു ബഹുമാനമൊക്കെ തോന്നും, പക്ഷേ ഈ ആളുടെ സ്വന്തം മതത്തിലുള്ളവർക്കോ സ്വല്പം അനിഷ്ടവും വൈരാഗ്യവും തോന്നിയെന്നുംവരാം. അതേസമയം ഈ പറഞ്ഞ വ്യക്തി മറ്റൊരവസരത്തിൽ അന്യമതത്തെപ്പറ്റി എന്തെങ്കിലും മോശമായി പറഞ്ഞെങ്കിലോ, പിന്നത്തെ പുകില് ഊഹിക്കാവുന്നതല്ലേ ഉള്ളൂ. 

വിദേശിയോട് പറയുമ്പോൾ അഭിമാനത്തോടെ ഇന്ത്യക്കാരനെന്നും ഇന്ത്യക്കുള്ളിൽ പറയുമ്പോൾ ഇന്ന സംസ്ഥാനം എന്നും, ഒരേ സംസ്ഥാനത്തിനുള്ളിലാണെങ്കിൽ ഇന്ന ജില്ലയെന്നും പറഞ്ഞ് വീണ്ടും ചേരിതിരിയും. എല്ലാവരും പറയും സ്വന്തം മതമാണ് ഏറ്റവും നല്ലതെന്ന്. പക്ഷെ അതേ മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന, മറ്റൊരു ഭാഷയിലുള്ള,അല്ലെങ്കിൽ വേറൊരു ദേശത്തിലുള്ള ആളിനെക്കാൾ ചിലപ്പോ നമുക്കിഷ്ടം മറ്റൊരു മതത്തിലുള്ളതെങ്കിലും സ്വന്തം ഭാഷ പറയുന്ന, നമ്മുടെ വീടിനടുത്തുള്ള ആളിനെ ആയിരിക്കും. 

കോംപ്ലക്സിറ്റിയുടെ മറ്റൊരു ഉദാഹരണംകൂടെ പറയാം - ചേട്ടനെന്നോ അങ്കിളെന്നോ അമ്മാവനെന്നോ വിളിക്കേണ്ട പലരെയും നമ്മൾ പേരെടുത്ത് വിളിക്കാറില്ലേ. സച്ചിനെ ആരെങ്കിലും സച്ചിൻചേട്ടനെന്ന് ഇതുവരെ വിളിച്ചുകേട്ടിട്ടുണ്ടോ. പരസ്പരം ഒരു ബന്ധവുമില്ലാത്തതിനെ ബന്ധിപ്പിക്കുകയും നമ്മുടെ സൗകര്യാർത്ഥം ഒന്നിനെ രണ്ടായി കാണുകയും ചെയ്യുന്ന കോംപ്ലക്സ് ശൃംഖലയാണ് മനസ്സ്. 

 മഴ ഇഷ്ടമാണ് പക്ഷെ നനയാൻ വയ്യ, വെയിൽ ഇഷ്ടമാണ് പക്ഷെ AC യിൽ ഇരുന്ന് കാണണം. പഴങ്ങൾ ഇഷ്ടമാണ് പഴമരം നടാൻ വയ്യ, ചിന്തകൾ ഇഷ്ടമാണ് ചിന്തിക്കാൻ വയ്യ.

വിരോധാഭാസം

രാവിലെ നേരത്തെ എണീറ്റു, വല്ലാത്ത ഉത്സാഹമാണ് സ്കൂളിൽ പോകാൻ. വണ്ടി നോക്കിനിന്ന് കണ്ണുകഴച്ചു, എല്ലാവരും വൈകിയോടുന്നപോലെ. നിറഞ്ഞ ചിരിയും കുറച്ച് ജാഡയുമായി ക്ലാസ്സിലേക്ക് കയറിച്ചെന്നു. ഞാനാണ് എല്ലാവരുടേം നോട്ടപ്പുള്ളി. എല്ലാവരും പറ്റിക്കൂടിയൊക്കെ നടപ്പുണ്ട്. ടീച്ചർ വന്നു. എന്നെ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു, "ഇങ്ങ് വാ, മുന്നിൽവന്ന് നിക്ക് ". ആ പറച്ചിലിന് സാധാരണ പറയുന്ന ടോൺ അല്ല. കാത്തിരുന്ന നിമിഷം വന്ന സന്തോഷത്തിൽ ഞെളിഞ്ഞ് ചെന്ന് മുന്നിൽ നിന്നു. എല്ലാരൂടെ 'ഹാപ്പി ബർത്ഡേ ടൂ യൂ' നീട്ടി പാടുമ്പോൾ ഉള്ളാലെ പുളകംകൊണ്ടു, ലോകം കാൽക്കീഴിൽ അമർന്നു. ചിലരുടെയൊക്കെ ബർത്ഡേ അഹങ്കാരത്തിന്റെ കണക്ക് ഇന്ന് തീർക്കണം. ആ ലാസ്റ്റ് ബെഞ്ചിലിരിക്കുന്നവൻ അവന്റെ ബർത്ഡേയ്ക്ക് എക്സ്ട്രാ ഒരു മുട്ടായിപോലും തന്നില്ല, ഇന്ന് അവനതിന്റെ വിലയറിയും, പിന്നെ ദോ ആ കൊച്ച്, എന്താരുന്നു പറഞ്ഞേ "പച്ചപ്പുല്ലേ താമരപ്പുല്ലേ നിന്നോടിനിയും കൂട്ടില്ല " എന്ന്, അല്ലേ. ശരിയാക്കിത്തരുന്നുണ്ട് എല്ലാത്തിനും. അങ്ങനെയങ്ങനെ മനസ്സുകൊണ്ട് ആയിരം കോട്ടകൾകെട്ടി എല്ലാരുടെയും ഇടയിലൂടെ ഒരു ജേതാവിനെപ്പോലെ മുട്ടായി വിതരണത്തിന് നടന്നു. എല്ലാവർക്കും കൊടുത്തുകഴിഞ്ഞാണ് യഥാർത്ഥ വിതരണം, തിരഞ്ഞുപിടിച്ച് കണക്കുതീർത്തുള്ള രണ്ടാമത്തെ റൗണ്ട്. ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്ന് കൈനിറയെ കൊടുത്തു, പിന്നെ ഓരോരുത്തർക്കും എന്റെ മനസ്സിലെ അവരുടെ ഗുഡ് സർട്ടിഫിക്കറ്റനുസരിച്ച് എണ്ണം കൂടിയും കുറഞ്ഞുമിരുന്നു. ഒടുക്കം മുട്ടായി പാക്കറ്റ് കാലി. വൈകുന്നേരമായപ്പോഴേക്കും ക്ലാസ്സിന്റെ തറമുഴുവൻ മുട്ടായിക്കവറിന്റെ വർണനിറം. അതൊരു കാലം. 

കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോ ബർത്ഡേയ്ക്കുവേണ്ടി കൊതിച്ചിട്ടുണ്ട്. ബർത്ഡേ വേനലവധിക്കായിപ്പോയ ഹതഭാഗ്യവാന്മാരെയോർത്ത് സഹതപിച്ചിട്ടുണ്ട്. വളരുംതോറും ബർത്ഡേകളുടെ ആഡംബരം കുറഞ്ഞുതുടങ്ങി, ക്ലാസിൽ കൊടുത്തിരുന്ന ഒരു പാക്കറ്റ് മുട്ടായിക്ക് പകരം വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ അമ്മ കൊണ്ടുവരുന്ന 5 രൂപയുടെ മഞ്ച് മുട്ടായി മാത്രമായി ബർത്ഡേ ആഘോഷം. പിന്നെയും കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ബർത്ഡേകൾ വേദനിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി. പത്താം ക്ലാസ്സിലെ ബർത്ഡേയ്ക്ക് ഒരു കൂട്ടുകാരന്റെ ഷർട്ടും വേറൊരാളുടെ പാന്റുമൊക്കെയിട്ട് ഷൈൻ ചെയ്യാൻ പോയതാ. പഠിക്കുന്ന സമയത്ത് പെർമിഷൻ എടുക്കാതെ ശബ്ദകോലാഹലമുണ്ടാക്കി (ക്ലാസ്സിലെ ബർത്ഡേ പാട്ട് ) എന്നുപറഞ്ഞ് എല്ലാവരുടെയും മുന്നിൽവച്ച് പ്രിൻസിപ്പൽ തല്ലിയത് എന്തൊരു അപമാനകരമായിരുന്നു. പിന്നെയുമതുപോലെ പല ബർത്ഡേകളിലും പലരുടെയും പ്രത്യേകിച്ച് മേലുദ്യോഗസ്ഥരുടെയൊക്കെ അപ്രീതിക്ക് പാത്രമായിരിക്കുന്നു. 

ജനിച്ചതും കല്യാണംകഴിച്ചതും ഒരേ മാസമാണെന്ന് സന്തോഷിച്ചപ്പോൾ വേണ്ടപ്പെട്ടവരുടെ മരണംകൂടി ഇതേ മാസത്തിലാക്കി വിധി വീണ്ടും ജീവിതം കോംപ്ലക്സ് ആക്കി. അങ്ങനെയങ്ങനെ പലരീതിയിൽ ബർത്ഡേയ്ക്കുവേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പും ഇല്ലാതെയായി.

ഇന്നിപ്പോ ഞാൻ മറന്ന എന്റെ ബർത്ഡേ ഓർമിപ്പിക്കാൻ മത്സരിക്കുന്നത് മുൻനിര കമ്പനികളാണ്. എസ് ബി ഐ, പല ഇൻഷുറൻസ് കമ്പനികൾ , ചെക്കപ്പിന് പോയ ക്ലിനിക്, എന്തിനേറെ പറയുന്നു ഞാൻ മുൻപ് ജോലിചെയ്തിരുന്ന കമ്പനി ഇപ്പോളും കരുതുന്നു ഞാൻ അവിടെത്തന്നെയാണെന്ന്. 

രാവിലെ കുഞ്ഞ് വഴക്കിട്ടു "ഇന്ന് അച്ഛന്റെ ബർത്ഡേ അല്ല എന്റെയാ " എന്ന്. പണ്ടാരുന്നെങ്കിൽ എല്ലാരോടും വഴക്കിട്ടേനെ "ഇന്ന് എന്റെ ബർത്ഡേ ആണ് " എന്നുപറഞ്ഞ്, വേണമെങ്കിൽ അത് സ്ഥാപിക്കാൻ യുദ്ധംവരെ ചെയ്തേനെ. ഇന്നിപ്പോ ബർത്ഡേ വേണ്ട. അത്കൊണ്ട് സമ്മതിച്ചുകൊടുത്തു " ആഡാ, ഇന്ന് നിന്റെ ബർത്ഡേ ആ, അച്ഛന്റെയല്ല ". 

ബിസ്കറ്റ്പാട്ട

ആരും കേൾക്കാനില്ലാതെ, ആരും അനുസരിക്കാതെ, അടുത്തുകൂടെ പോയാൽപോലും ആരും ഗൗനിക്കാതെ, എന്തൊരു ജീവിതമാണിത്. ഇന്ന് രാവിലെയൊരു കഞ്ഞി കുടിക്കാൻപോലും പ്രയാസം തോന്നി, വയറിനകത്തൊക്കെ ആകെയൊരു വേദന. തൊണ്ണൂറ് വയസ്സിൽ ഇതൊക്കെ പ്രതീക്ഷിച്ചാൽമതി, ആത്മഗതം പറയുവല്ലാതെ ഇതൊക്കെ ആരോട് പറയാൻ. എന്റെ കയ്യിൽ ഒരുപാട് കഥകളുണ്ട് പറയാൻ, ഞാൻ കണ്ടറിഞ്ഞ ഒരുപാട് അനുഭവങ്ങളുണ്ട് പങ്കിടാൻ, പക്ഷെ ആർക്കുവേണം അതൊക്കെ. എല്ലാർക്കും തിരക്കാണല്ലോ. കൊച്ചുമക്കടെ മക്കളൊക്കെ മുന്നിലൂടെ ഓടിപ്പോകുന്നുണ്ട്, അവരെ ഉറക്കെയൊന്ന് വിളിക്കാൻപോലും പറ്റുന്നില്ല. ആവുന്നത്ര ശക്തിയെടുത്ത് വിളിച്ചുനോക്കി, അവരൊന്നും കേട്ടില്ലേ, അതോ കേട്ടിട്ടും താല്പര്യമില്ലാത്തോണ്ട് വരാത്തതാണോ എന്ന് മനസ്സിലാകുന്നില്ല. ഊണുമേശയുടെ ചുറ്റുമിരുന്ന് മക്കളൊക്കെ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് ചിരിക്കുന്നുണ്ട്, ഒന്നും ശരിക്ക് കേൾക്കാൻ വയ്യ. എന്നാലും എന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഇടക്കൊക്കെ നോക്കുമ്പോ ഞാനും ചിരിച്ച് കാണിച്ചു, ഇനി എന്നെ കളിയാക്കി വല്ലോം പറഞ്ഞതാണോ ആവോ. കഷ്ടിച്ച് അൻപത് മീറ്റർ ഉണ്ട് മോളുടെ വീട്ടിലേക്ക്, അങ്ങോട്ടൊന്ന് പോണേൽ ആരെങ്കിലും കാറുമായിട്ട് വരണം. ഹ, കഷ്ടം. പണ്ടൊക്കെ പുല്ലുകെട്ടും തലയിൽവച്ച് എത്ര കാതം നടന്നതാ. 

ആകെ സമയംകൊല്ലാനുള്ളത് ഒരു പത്രമാണ്, പക്ഷെ അത് തിരിച്ചും മറിച്ചും പിന്നേംപിന്നേം വായിക്കുന്നതിന് ഒരു പരിധിയില്ലേ. അമ്മ കിടക്കുന്നില്ലേ എന്ന മോളുടെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ചോദ്യം കേട്ടാൽ ചിലപ്പോഴെങ്കിലും തോന്നും ശല്യമൊഴിവാക്കാൻ നോക്കുകയാണെന്ന്. എങ്കിൽ പോയി കിടന്നേക്കാം, ആകെ എന്നെ വേണ്ടത് എന്റെ കട്ടിലിനുമാത്രമല്ലേ, പിന്നെ പാരസെറ്റമോളിനും.

ഉറക്കം വരുന്നേയില്ലെങ്കിലും പതിവുപോലെ കൺപോളകൾ വലിച്ചുമുറുക്കി കിടന്നു. കട്ടിലിനടുത്ത് പഴയൊരു പ്ലാസ്റ്റിക്പാട്ടയിൽ ബിസ്ക്കറ്റ് ഇട്ടുവച്ചിട്ടുണ്ട്. അതെടുക്കാനെങ്കിലും കുഞ്ഞുമക്കൾ ഓടിവരുമാരിക്കും എന്ന് കണക്കുകൂട്ടി ഉറക്കംനടിച്ചു. മണിക്കൂറുകൾ കടന്നുപോയി എന്ന് തോന്നുന്നു, ചിലപ്പോൾ മിനിട്ടുകളേ പോയിട്ടുണ്ടാവൂ. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കലപില അടുത്തുവരുന്നത് കൊതിയോടെ ചെവിയോർത്തു. ആരോ മുറിയിൽ കയറിയിട്ടുണ്ട്. മുത്തശ്ശീ എന്നുപറഞ്ഞ് ഇപ്പൊ എന്നെ വന്ന് തട്ടിവിളിക്കുമാരിക്കും. ഞാൻ എണീക്കില്ല, മുമ്പേ നിങ്ങൾ ജാടയിട്ടതല്ലേ, ഇനി ഈ തൊണ്ണൂറുകാരിയുടെ ജാഡ ഒന്ന് കാണ്. 

പിന്നെയും മണിക്കൂറുകൾ കടന്നുപോയതുപോലെ. ആരും വിളിച്ചില്ല. കണ്ണുതുറന്നുനോക്കി, മുറിയിൽ ആരുമില്ല. എന്നെപോലെതന്നെ ആർക്കും വേണ്ടാത്ത ബിസ്കറ്റ്പാട്ട തനിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടാരുന്നു.

ആരെടുത്ത ഫോട്ടോ?

കുരങ്ങനെപ്പോലെ ഗോഷ്ടികാണിക്കുന്ന സ്വന്തം ഫോട്ടോ പഴയ ആൽബത്തിൽനിന്ന് തുറിച്ചുനോക്കുന്നു. മുന്നിലെ രണ്ട് പല്ല് കാണാനില്ല.അത് എന്നെടുത്തതാരിക്കും? ഒന്ന് ഓർത്തുനോക്കി. 

'ഫ്യൂ' എന്നൊരു കാറ്റ് പല്ലിനിടയിലൂടെ വിട്ടുകൊണ്ട് വീടിനുചുറ്റും ഓടിനടന്നു. മുൻവശത്തെ രണ്ടുപല്ലും കൊഴിഞ്ഞുപോയി. ആഹാ എന്തൊരു സന്തോഷം, ഇനി പുതിയത് വരുമല്ലോ. രാവിലെയൊരു വെള്ളനൂല് കെട്ടിത്തന്നിട്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അതിൽ ആട്ടിക്കൊടുത്താൽമതിയെന്ന്. അങ്ങനെ ആട്ടിയാട്ടി ഒടുക്കം ഒറ്റവലി, ഹൊ, യുദ്ധം ജയിച്ച ഭാവത്തോടെ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക്, അടുക്കളയിലേക്ക് ഓടി കയ്യിലുള്ള ചോരപറ്റിയ പല്ല് നീട്ടി കാണിച്ചു. ഇതൊക്കെ എത്ര കണ്ടിരിക്കുന്നു എന്ന ഭാവത്തിൽ അമ്മ പറഞ്ഞു വീടിന്റെ മോളിലോട്ട് എറിഞ്ഞേക്കാൻ. ആസ്ബെറ്റോസിന്റെ മോളിൽ ടക്ക് എന്ന ഒച്ചയോടെ പോയി വീണ പല്ല് ഒരുദിവസം അവിടെ കെടന്ന് മുളയ്ക്കുമെന്ന് ഓർത്തു, അതോ ഇനി അണ്ണാൻ എടുത്തോണ്ട് ഓടുമോ. നാവുകൊണ്ട്, പല്ല്‌നിന്ന സ്ഥലത്തിനെ പതിയെ നുണഞ്ഞ് സമാധാനിപ്പിച്ചു. പിന്നെ ഓർത്തു, അടുത്ത പല്ല് ഹോർലിക്‌സ് കുപ്പിയിലിട്ട് വക്കണം, അങ്ങനെ കുപ്പിനിറയെ പല്ലാകുമ്പോൾ നല്ല രസമാരിക്കും. 

ശെടാ ഇത്രയുമേ ഓർമ്മയുള്ളല്ലോ, അപ്പൊ ആ ഫോട്ടോ ആരെടുത്തതാരാരിക്കും? ചില കാര്യങ്ങൾ അങ്ങനെയാണല്ലോ, പണ്ടത്തെ ഒന്നോരണ്ടോ സ്‌ക്രീൻഷോട്ട് മാത്രമേ ഓർമകാണുള്ളൂ, ബാക്കി കുറേയൊക്കെ ആവിയായിപ്പോയിട്ടുണ്ടാവും. ബ്രെയിനിന്റെ ചുരുളുകളിൽ സെലക്റ്റീവ് ആയി സ്റ്റോർചെയ്ത ചില ചിത്രങ്ങൾമാത്രം അവശേഷിക്കും.

പാട്ട്

ഒരു പ്രായം കഴിയുമ്പോൾപ്പിന്നെ ഓരോ ചെറിയ കാര്യങ്ങളിലും ഒരുപാട് പഴയ ഓർമ്മകൾ നിറയും. ഫോണിൽ പാട്ടുകൾ ഒന്നിനുപിറകെ ഒന്നായി വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ബാക്സ്ട്രീറ്റ് ബോയ്സിന്റെ 'ഷോ മീ ദി മീനിങ്' തുടങ്ങിയതും മനസ്സ് ചെന്നെത്തിയത് ആ വലിയ വീട്ടിലാണ്. പതുപതുത്ത സോഫയിലിരുന്ന് ടിവി കാണുമ്പോൾ സോണി എറിക്‌സന്റെ ഒരു കറുത്ത ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്ന രംഗം. പേരമ്മയ്ക്ക് ഓഫീസിൽനിന്ന് വന്ന ഏതോ കോൾ. അടിപൊളി സ്പ്രേയും സൂപ്പർ സാരിയുമൊക്കെയായി എപ്പോഴും തിരക്കിൽ ഓടിയിരുന്ന പേരമ്മ. ഡമ്പെലുകളുമായി സ്ഥിരം മല്പിടുത്തം നടത്തിയിരുന്ന മൂന്ന്‌ ചേട്ടന്മാർ, ബാക്ഗ്രൗണ്ടിൽ വലിയ സ്പീക്കറിൽ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന 'കഹോ ന പ്യാർ ഹെ' പോലെയുള്ള ഹിന്ദി പാട്ടുകൾ.ദേഹം മുഴുവൻ എണ്ണതേച്ച് കുളിക്കാൻ റെഡി ആകുന്ന പേരപ്പൻ, ചേട്ടന്മാർ സ്റ്റെപ് ഇറങ്ങി വരുന്നവഴിയേതന്നെ അപ്പൂപ്പനോട് 'ഗുഡ് മോണിംഗ് അപ്പൂപ്പാ' എന്ന് ഉറക്കെ പറയുന്ന രംഗം. എക്‌സികുട്ടൻ രാവിലെതന്നെ എങ്ങോട്ടാ എന്ന് ചോദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ ഇൻ ചെയ്ത ഷർട്ട്‌ വലിച്ച് വെളിയിലിടുന്ന ചേട്ടന്മാർ, കോളർ ബട്ടൺ അഴിച്ചുതന്നിട്ട് ഒരു ഉപദേശംകൂടെ ' പെൺപിള്ളേർക്ക് ഇങ്ങനെയാടാ ഇഷ്ടം '. ഫോണിൽ പാട്ട് നിന്നു. ഇന്ന് പേരമ്മയില്ല, പേരപ്പനില്ല, ആ വീട്ടിൽ ചേട്ടന്മാരുമില്ല. ആ വീടിന്റെ പാട്ടും നിന്നുപോയതുപോലെ. ഒന്നാലോചിച്ചാൽ എല്ലാ വീടും അങ്ങനെതന്നെയല്ലേ, അച്ഛനും അമ്മയും ഇല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്ത് പാട്ട്. 

അടുത്ത പാട്ട് തുടങ്ങി "ജലക്ക് ദിഖലാജ ". ഹിമേഷ് റെഷമ്മിയയുടെ ഏറ്റവും വലിയ ആരാധകനായ കൂട്ടുകാരനെ ഓർത്തു, ഒൻപതാം ക്ലാസ്സിലെ ഒരുവർഷക്കാലം, ഉത്തർപ്രദേശിലെ ജീവിതകാലം മനസ്സിൽ മിന്നിത്തെളിഞ്ഞു. മിലിറ്ററി ഗ്രൗണ്ട്, അതിലൂടെ ഓടിനടക്കുന്ന വൃത്തികെട്ട പന്നിക്കുട്ടന്മാർ, അവരെ കുടുക്കെറിഞ്ഞ് പിടിക്കാൻ ബൈക്കിൽ പാഞ്ഞുവരുന്ന ആളുകൾ, എക്സ്പ്ലോർ ചെയ്ത പല പുതിയ സ്ഥലങ്ങൾ, കോട്ടകൾ, മുൻപെങ്ങുമില്ലാത്ത സ്വാതന്ത്ര്യം, ഹാ എത്രയെത്ര ഓർമ്മകൾ. 

3 ഇടിയറ്റ്സ് ലെ "ഗിവ് മി സം സൺഷൈൻ" ഓടിത്തുടങ്ങിയപ്പോൾ പെട്ടന്ന് കോളേജിലെ ഫസ്റ്റ് ഇയർ തെളിഞ്ഞു. കൂട്ടുകാരന്റെ ഫോണിൽനിന്ന് ഈ പാട്ട് ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ഒരു ഭീമാകാരമായ ഇരുമ്പ്റോളർ വലിച്ച് ഗ്രൗണ്ട് ലെവൽ ആക്കുകയായിരുന്നു ഞങ്ങൾ. സ്പോർട്സ്ഡേയുടെ ഒരുക്കം. മേൽനോട്ടത്തിന് സീനിയർ കൂടെത്തന്നെയുണ്ട്. കോളേജിലും ഒരുപാട് സന്തോഷവും സങ്കടവും നിറഞ്ഞ പല ഓർമ്മകൾ.

അങ്ങനെയങ്ങനെ പാട്ടുകളും ഓർമ്മകളും അന്തമില്ലാതെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. 

കുമ്പിടി

ഒഫീഷ്യലായ ഒരു വിവരമന്വേഷിക്കാൻ ഒരു ഓഫീസിലേക്ക് ഫോൺ വിളിച്ചു. നമ്പറിൽ ഡയൽടോൺ മാത്രം. ഇന്റർനെറ്റിൽ കുറെ പരതി മറ്റൊരു നമ്പർ സംഘടിപ്പിച്ചു. അതിൽ വിളിച്ച് വിവരമന്വേഷിച്ചപ്പോൾ ആ ആൾ പറഞ്ഞു പഴയ നമ്പറിൽ തന്നെ വിളിക്കാൻ. പഴയ നമ്പറിൽ വിളിച്ചുവെന്നും അതിൽ ആരും ഫോണെടുക്കുന്നില്ല എന്നും അറിയിച്ചു. ഇപ്പോൾ സീറ്റിൽ ആളുണ്ടെന്നും അതേ നമ്പറിൽതന്നെ ഒന്നൂടെ വിളിച്ചാൽ എടുക്കുമെന്നും മറുപടി തന്നു. അല്പം സംശയത്തോടെ മറ്റേ നമ്പറിൽ വീണ്ടും വിളിച്ചു. കാര്യം പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആ ആൾ പറഞ്ഞു "മനസ്സിലായി, ഞാൻ തന്നെയാണ് അല്പംമുന്നേ സംസാരിച്ചത് ".

 ഇതൊന്ന് പ്രോസസ് ചെയ്തെടുക്കാൻ എനിക്ക് കുറച്ച് സമയം വേണ്ടിവന്നു. കാര്യം അന്വേഷിച്ചറിയുന്നതിനിടയിൽ മനസ്സിലൂടെ പല ചിന്തകൾ കടന്നുപോയി. അയാൾ എന്തിനായിരിക്കും ഈ ഫോണിൽ തന്നെ വിളിക്കണമെന്ന് നിർബന്ധം പിടിച്ചത്. ആദ്യമെടുത്ത ഫോണിലൂടെ തന്നെ മറുപടി തന്നുകൂടായിരുന്നോ. അയാൾ ഒരു സീറ്റിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പിടച്ച് അടുത്ത സീറ്റിൽ വന്ന് ഫോണെടുക്കുന്ന രംഗം എന്റെ മനസ്സൊന്ന് സങ്കൽപ്പിച്ചു നോക്കി . മനുഷ്യരുടെ ഓരോ വിക്രസുകളെപ്പറ്റി ഓർത്ത് അത്ഭുതപ്പെടണോ പൊട്ടിച്ചിരിക്കണോ എന്ന് സംശയമായി. സലിംകുമാറിന്റെ ഡയലോഗാണ് ഓർമ്മ വരുന്നത് " അപ്പോ എന്റെ ചോദ്യം ഇതാണ്, ആരാണ് ഞാൻ ".

അന്നും ഇന്നും

ഫ്ലാറ്റിനുതാഴെ റോഡിലൊക്കെ വെള്ളം കയറിത്തുടങ്ങി. ആളുകൾ കാറൊക്കെ സേഫായി ഉയരങ്ങളിലേക്ക് മാറ്റിയിടുന്നുണ്ട്. മഴയുടെ ഒരു ഉദ്ദേശ്യമൊക്കെ കണക്കുകൂട്ടി, ഉച്ചയാകുമ്പോഴേക്ക് വെള്ളമിറങ്ങിപ്പോകുമെന്ന് കരുതി ഒരു കട്ടൻചായയും കുടിച്ച് ബാൽക്കണിയിലിരുന്നു. 

 പണ്ടത്തെയൊരു വെളുപ്പാൻകാലം മനസ്സിൽ വന്നു. അമ്മ വന്ന് തട്ടിയുണർത്തി. എന്താ പതിവില്ലാതെ ഇത്ര നേരത്തെ എന്ന് ആലോചിച്ച് അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു. കറണ്ടില്ല, മെഴുകുതിരി വെളിച്ചത്തിൽ കണ്ടു - അവിടെ ഒരുപാട് ആളുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. കുറച്ചുപേർ കട്ടൻചായയൊക്കെ കുടിക്കുന്നുണ്ട്,ബാക്കിയുള്ളവർ എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് അങ്കലാപ്പിലാണ്. സംഭവം എന്താണെന്ന് മനസ്സിലാവാൻ കുറച്ചധികം സമയമെടുത്തു. ആറ് കരകവിഞ്ഞ് പറമ്പിൽ എത്തിയിരിക്കുന്നു. ചുറ്റുമുള്ള ഒട്ടുമിക്ക വീടുകളിലും വെള്ളം കയറി. എന്റെ വീട് അൽപ്പം ഉയരത്തിൽ ആയതുകൊണ്ട് ആളുകളൊക്കെ ഇവിടെ കൂടിയിരിക്കുന്നു. നേരം വെളുത്തു തുടങ്ങി, ചുറ്റുമുള്ള വെള്ളത്തിന് അത്യാവശ്യം നല്ല ഒഴുക്കൊക്കെ ഉണ്ട്. കിണറിന്റെ തറയിലൂടെ ചെറിയ പാമ്പുംകുഞ്ഞുങ്ങൾ ഇഴഞ്ഞു നടക്കുന്നു, ധൈര്യശാലികളായ ചില ചേട്ടന്മാർ വീർപ്പിച്ച സൈക്കിൾട്യൂബിൽ പിടിച്ച് നീന്തി നടക്കുന്നു. വീണുകിട്ടിയ അവസരം മുതലാക്കി ബഡായിവീരന്മാരിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു "മുതലിറങ്ങിയിട്ടുണ്ടത്രേ". 

കുറച്ചുകൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ വലിയൊരു ശബ്ദം. കഷ്ടിച്ച് രണ്ടടി അകലം ഉണ്ട് വീടും കിണറും തമ്മിൽ. അതിന്റെ ഇടയിലേക്ക് ഏകദേശം അത്രതന്നെ വീതിയുള്ള ഒരു റബ്ബർമരം വന്നു വീണിരിക്കുന്നു. ആ മരം അന്ന് കാണിച്ച സ്നേഹവും കരുതലുംകൊണ്ട് കുറച്ചുപേർ രക്ഷപ്പെട്ടു. ഒരല്പം ഇങ്ങോട്ട് മാറിയിരുന്നെങ്കിൽ അന്ന് വീട്ടിൽ കൂടിയിരുന്ന ആരെങ്കിലുമൊക്കെ മരിച്ചു പോയേനെ, ഞാനും. കുറച്ചുകൂടി കഴിഞ്ഞ് വള്ളത്തിൽ ആളുകളെയൊക്കെ മറ്റ് സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് മാറ്റിത്തുടങ്ങി. ഞങ്ങളും കുറച്ച് അപ്പുറത്തെ ഒരു വീട്ടിലേക്ക് മാറി. ഉച്ച ആയപ്പോഴേക്കും വെള്ളമൊക്കെ ഇറങ്ങി, ആളുകളൊക്കെ തിരിച്ച് സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് പോയി.

 ഇന്നും അതുതന്നെയാണ് പ്രതീക്ഷ, ഉച്ചയാവുമ്പോഴേക്കും വെള്ളം ഇറങ്ങുമെന്ന്. പക്ഷേ അന്നത്തെ ഒരു ധൈര്യം ഇന്ന് മനസ്സിന് തോന്നുന്നില്ല. അന്ന് എന്തിനും ഏതിനും ഒരുപാട് ആളുകൾ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നിപ്പോ ഒരേ കെട്ടിടത്തിൽ വേറെ നൂറുപേർ ഉണ്ടെങ്കിലും മൊത്തത്തിൽ തനിച്ചായതുപോലെ, ആകാശം വെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ കൂടുവിട്ടുപോയ പല പക്ഷിക്കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ ഒരാളല്ലേ ഞാനും.

കാലചക്രം ഉരുളുമ്പോൾ

5 വയസ്സിൽ 

 ആൺകുട്ടി: ആ പെൻസിൽ തരാമോ.

 പെൺകുട്ടി: ടീച്ചറെ ഈ കുട്ടി വഴക്കാ.

8 വയസ്സിൽ

 ആൺകുട്ടി: ആൺകുട്ടികളാണ് ഏറ്റവും ബെസ്റ്റ്.

 പെൺകുട്ടി: അത് നിങ്ങൾ മാത്രം തീരുമാനിച്ചാൽ മതിയോ.

14 വയസ്സിൽ

 ആൺകുട്ടി: ഈ മുടി ഇങ്ങനെ പിന്നിയിട്ടേക്കുന്നത് കാണാൻ നല്ല രസമുണ്ട്.

 പെൺകുട്ടി : ( നാണത്തോടെ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു)

24 വയസ്സിൽ

 ആൺ: നമുക്ക് കല്യാണം കഴിച്ചാലോ.

 പെൺ: മ്മ്, ഇനി നീ കുറച്ചുകൂടെയൊക്കെ റെസ്പോൺസിബിൾ ആവണം.

32 വയസ്സിൽ

ആൺ: കുഞ്ഞിനെ നമ്മൾ ഏതു സ്കൂളിൽ വിടും.

പെൺ: അപ്പുറത്തെ അവരുടെ കുഞ്ഞു പോയ സ്കൂളിൽ തന്നെ വിടാം. നല്ല ഇംഗ്ലീഷ് ആ അവിടുത്തെ കുട്ടി.

43 വയസ്സിൽ 

 അയാൾ: ആ മരുന്നിങ്ങെടുത്തേ.

അവൾ: നിങ്ങളെന്റെ കണ്ണാടി കണ്ടോ.

52 വയസ്സിൽ

അയാൾ: നാളെ നമ്മുടെ മോൾ അങ്ങ് പോകും അല്ലേ.

അവൾ: മ്മ്, ഇനി വേറൊരു വീട്ടിൽ അല്ലേ അവൾ, എന്നെപ്പോലെ.

65 വയസ്സിൽ 

അയാൾ: ഇന്ന്‌ മോഷൻ ഒക്കെ ഓക്കെ ആണോ .

അവൾ: വലിയ പാടാ. മതിയായി. 

72 വയസ്സിൽ 

അയാൾ: ഇന്നും അവര് വരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല(മക്കളെപ്പറ്റി).

അവൾ : (മൗനം). വെളുത്ത തുണി പൊതിഞ്ഞ് കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്നു. 

അയാൾ: (മൗനം). ഇനി ഞാനും മിണ്ടില്ല 

 

പാഠപുസ്തകം

എത്രയെത്രതരം ആളുകളാണ് ഈ ഭൂമിയിൽ. പക്ഷെ അവരിൽ പലരെയും കാണണമെങ്കിൽ നല്ലപോലെ കണ്ണ് തുറന്നിരിക്കണം, പിന്നെ കഴുത്ത് നിവർന്നിരിക്കണം (ഫേസ്ബുക്കിന്റെ ലോഗോപോലെ വളഞ്ഞിരിക്കരുത് ). 

ഇന്ന് കണ്ട ഒരു പുള്ളി എന്നെ അത്ഭുദപ്പെടുത്തി. അയാളുടെ കയ്യിൽ സാദാ ഒരു ബാഗുണ്ടായിരുന്നു. അടുത്ത് നിൽക്കുന്ന കൂട്ടുകാരനോട് സംസാരിക്കുന്നതിനിടയിൽ പുള്ളി ആ ബാഗിൽനിന്ന് ഒരു സാധനം എടുത്തു. ഒടിഞ്ഞുമടങ്ങിയ ആ സാധനം നിവർത്തിയപ്പോൾ അതൊരു കുഞ്ഞ് കസേര ആയി. ട്രെയിനിൽ പോകുമ്പോൾ സീറ്റ്‌ കിട്ടില്ലത്രേ, അതിനുവേണ്ടി കൊണ്ടുനടക്കുന്നതാണെന്ന്.

 ദിവസവും ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യുന്ന എത്രയോപേരുണ്ടാവും, സീറ്റ്‌ കിട്ടാതെ വിഷമിച്ച്, കാലുംവച്ച് പലവിധ ഡാൻസുകൾ കളിച്ച്, ഇറങ്ങേണ്ടുന്ന സ്ഥലം ഒരുവിധത്തിൽ എത്തിക്കുന്നവർ. 

അയാളോട് എനിക്ക് ബഹുമാനം തോന്നി. സാഹചര്യങ്ങളെ പഴിച്ച് സമയം പാഴാക്കാതെ സ്വയം ഒരു പരിഹാരം അയാൾ കണ്ടെത്തി. 

ഓരോ മനുഷ്യരും ഓരോ പാഠപുസ്തകങ്ങളാണ്. 

പിൻകുറിപ്പ്: ഇതിന് പക്ഷെ ഒരു മറുപുറവുമുണ്ട്. നിൽക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട എല്ലാരും ഇതുപോലെ കസേരയുമായി വന്നാൽ പെട്ടു, പിന്നെ ആർക്കുമാർക്കും ഈ ഉപായം പ്രയോജനപ്പെടില്ല.

ഭ്രാന്തുകൾ

തന്റെ വീരസാഹസിക അനുഭവങ്ങൾ പറയാൻ ഒരു ഇരയെ കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ അദ്ദേഹം പങ്കുവച്ച, അദ്ദേഹം ജീവിതത്തിൽ കണ്ടുമുട്ടിയ പല ഭ്രാന്തന്മാരുടെ കഥകൾ ചുരുക്കത്തിൽ പറയട്ടെ.

1) ഷുഗർ കാരണം മുറിച്ചുമാറ്റിയ കാൽപാദം ഉണങ്ങുംമുന്നേ ജോലിക്ക് കയറി, ആരും കാണാതിരിക്കാൻ എപ്പോഴും ഷൂ ഇട്ട് നടക്കുന്ന, സദാ ദുർഗന്ധം വമിക്കുന്ന ആൾ. 

2) "എന്നെ ഇവിടുന്ന് രക്ഷിക്കൂ" എന്ന് പറഞ്ഞ്, രണ്ട്കയ്യും ഒരു കമ്പിയിൽ ബലമായി ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് വിടാത്ത ആൾ. 

3) ഒരാളുടെ മുഖം സ്ട്രോക്ക് വന്ന് പെട്ടന്ന്‌ കോടിപ്പോയത്കൊണ്ട് കമ്പനി മറ്റൊരാളുടെകൂടെ സുരക്ഷിതമായി വീട്ടിലേക്ക് അയക്കുന്നു. മെഡിക്കലി അൺഫിറ്റ് ആയാലോ എന്ന് ഭയന്ന് ഇടയ്ക്കുവച്ച് ഒളിച്ചോടിപ്പോകുന്ന വയ്യാത്ത ആൾ.

4) "മരിച്ച ആളെ കൊണ്ടുവന്നിട്ട് എന്തുകാര്യം "- ഇത് ചോദിച്ച ഡോക്ടർതന്നെ സ്വന്തം ജോലി രക്ഷിക്കാൻ, അതേ മരിച്ച ആളെ പേഷ്യന്റ് ആയി അഡ്മിറ്റ്‌ ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞ ഭ്രാന്ത്.

5) ദേഹത്ത്, രാത്രി ആകുമ്പോൾ മറ്റ് രണ്ടുപേരുംകൂടെ കേറുന്നു, അവർ തന്റെ ഉള്ളിൽനിന്ന് എല്ലാം എടുത്ത് കഴിക്കുന്നു, ഇങ്ങനെപറഞ്ഞ് ആ രണ്ടുപേർക്കുള്ള ഭക്ഷണംകൂടി എന്നും കഴിക്കുന്ന ആൾ.

6) അഞ്ചുമിനിട്ടുകൂടി അവിടെത്തന്നെ നിന്നാൽ ഇതിലും ഭീകരമായ ഭ്രാന്തുകൾ പറയാൻ വെമ്പി നിൽക്കുന്ന അദ്ദേഹമെന്ന ഭ്രാന്തൻ.

7) ഈ കഥകളെല്ലാം കേട്ടുനിന്ന ഞാനെന്ന ഭ്രാന്തൻ.

ഇതെന്ത് ഭാഷ

അയ്യത്തൂന്ന് കരിയാപ്പല പറിച്ചോണ്ട് വന്നാൽ സമ്മന്തി ഉണ്ടാക്കി തരാമെന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞു. പോച്ചക്കകത്തൂടെ നടക്കുമ്പോ പാമ്പ് ഒണ്ടോന്ന് സൂക്ഷിച്ചോണമെന്ന് മുന്നറിയിപ്പും തന്നു. പണിക്ക് ഇച്ചേയി വന്നില്ല, കൊച്ചാട്ടന് സുഖമില്ലത്രേ. അതോണ്ട് അമ്മയ്ക്ക് സഹായി വേണം.

ഈ പറഞ്ഞതിൽ പല വാക്കുകളും പലർക്കും അറിയില്ലായിരിക്കും, എന്റെ കുഞ്ഞ് ചിലപ്പോ ഇതൊന്നും ജീവിതത്തിൽ കേൾക്കുകയും ഇല്ലായിരിക്കും.

 അയ്യം എന്നാൽ പറമ്പ്, കരിയാപ്പല എന്നാൽ കറിവേപ്പില, സമ്മന്തി ചമ്മന്തി, പോച്ച പുല്ല്, ഇച്ചേയി മുതിർന്ന ചേച്ചി, കൊച്ചാട്ടൻ അങ്കിൾ.

 

നാട്ടീന്ന് വർഷങ്ങളോളം മാറിനിന്ന് പഠിച്ചപ്പഴും മനപ്പൂർവം മറക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രദ്ധിച്ച എന്റെ നാട്ടുഭാഷ പക്ഷെ ഞാനറിയാതെ എന്നെ വിട്ട് പോയിത്തുടങ്ങി. ഇന്ന് ഇഡലിയും സമ്മന്തിയുമാണെന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞപ്പളും, വേണമെങ്കിൽ കരിയാപ്പലവച്ച് ഇവളൊരു തോരൻതന്നെ ഉണ്ടാക്കുമെന്ന് ചേട്ടൻ പറഞ്ഞപ്പളും ആ സത്യം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.

ഇടയ്ക്ക് ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്തപ്പോൾ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു "കവിയൻ തന്നിട്ടില്ലല്ലോ" എന്ന്. എന്താണ് സംഭവമെന്ന് മിഴിച്ച് നിന്നപ്പോഴേക്കും ട്രെയിനിലെ ഒരാൾ വന്ന് തലയണയ്ക്ക് കവർ തന്നു. കവിയൻ എന്നാൽ കവർ. തലയണ എന്നാൽ പില്ലോ. 

പണ്ടത്തെ രീതിവച്ചാണെങ്കിൽ അപ്പുച്ചേട്ടനിൽനിന്ന് അപ്പുക്കൊച്ചാട്ടനിലേക്ക് പരിണമിച്ചേനെ ഞാൻ, പക്ഷെ ഇന്ന് കൊച്ചാട്ടനല്ല അങ്കിൾ ആണ്.

ശക്തമായി എന്നല്ല ശക്ക്തമായി എന്ന് വ്യക്തമായി പറഞ്ഞിരുന്ന അപ്പൂപ്പനെ ഓർത്തുപോകുന്നു. കാലാന്തരത്തിൽ ഭാഷാഭേദങ്ങൾ ഇല്ലാതെയാകുന്നു, ഭാഷകൾ ഇല്ലാതെയാകുന്നു.