ഉദാഹരണത്തിന്, ക്രിക്കറ്റിനെ ഭ്രാന്തമായി സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാൾ സ്വാഭാവികമായും കളിക്കുന്ന രണ്ട് ടീമിനെയും സ്നേഹിക്കണം,കാരണം നമ്മൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് ആ കളിയെ ആണ്, മറ്റൊന്നും അവിടെ പ്രധാനമല്ല. പക്ഷെ നമ്മളോ, അതിൽത്തന്നെ, നമ്മുടെ ടീം- അവരുടെ ടീം, എന്ന് ആദ്യമേ വേർതിരിക്കും. നമ്മുടെ ടീം ജയിക്കുകയാണെങ്കിൽ നമുക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള കളിക്കാർ നന്നായി കളിച്ച് ജയിക്കുന്നതിനെ കൂടുതൽ ആഗ്രഹിക്കും. ഇതിനുള്ളിലും പല വേർതിരിവുകൾ ഉണ്ടാവും. നമ്മുടെ നാട്ടുകാരനായ കളിക്കാരൻ ഉണ്ടെങ്കിൽ അയാൾ വിജയിച്ചുകാണാൻ കുറച്ചുകൂടി കൂടുതൽ ആഗ്രഹിക്കും.
നമ്മൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന എല്ലാത്തിനെയും നല്ലതെന്ന് പറയുന്നവരെ നമുക്ക് ഇഷ്ടമാണ്, മോശം പറഞ്ഞാൽ വെറുപ്പും. സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതസ്ഥാനത്തിരിക്കുന്ന ഒരാൾ അന്യമതത്തെപ്പറ്റി നല്ലതെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞുവെന്ന് കരുതുക, ആ അന്യമതത്തിലുള്ളവർക്ക് ഈ ആളോട് ഒരു ബഹുമാനമൊക്കെ തോന്നും, പക്ഷേ ഈ ആളുടെ സ്വന്തം മതത്തിലുള്ളവർക്കോ സ്വല്പം അനിഷ്ടവും വൈരാഗ്യവും തോന്നിയെന്നുംവരാം. അതേസമയം ഈ പറഞ്ഞ വ്യക്തി മറ്റൊരവസരത്തിൽ അന്യമതത്തെപ്പറ്റി എന്തെങ്കിലും മോശമായി പറഞ്ഞെങ്കിലോ, പിന്നത്തെ പുകില് ഊഹിക്കാവുന്നതല്ലേ ഉള്ളൂ.
വിദേശിയോട് പറയുമ്പോൾ അഭിമാനത്തോടെ ഇന്ത്യക്കാരനെന്നും ഇന്ത്യക്കുള്ളിൽ പറയുമ്പോൾ ഇന്ന സംസ്ഥാനം എന്നും, ഒരേ സംസ്ഥാനത്തിനുള്ളിലാണെങ്കിൽ ഇന്ന ജില്ലയെന്നും പറഞ്ഞ് വീണ്ടും ചേരിതിരിയും. എല്ലാവരും പറയും സ്വന്തം മതമാണ് ഏറ്റവും നല്ലതെന്ന്. പക്ഷെ അതേ മതത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന, മറ്റൊരു ഭാഷയിലുള്ള,അല്ലെങ്കിൽ വേറൊരു ദേശത്തിലുള്ള ആളിനെക്കാൾ ചിലപ്പോ നമുക്കിഷ്ടം മറ്റൊരു മതത്തിലുള്ളതെങ്കിലും സ്വന്തം ഭാഷ പറയുന്ന, നമ്മുടെ വീടിനടുത്തുള്ള ആളിനെ ആയിരിക്കും.
കോംപ്ലക്സിറ്റിയുടെ മറ്റൊരു ഉദാഹരണംകൂടെ പറയാം - ചേട്ടനെന്നോ അങ്കിളെന്നോ അമ്മാവനെന്നോ വിളിക്കേണ്ട പലരെയും നമ്മൾ പേരെടുത്ത് വിളിക്കാറില്ലേ. സച്ചിനെ ആരെങ്കിലും സച്ചിൻചേട്ടനെന്ന് ഇതുവരെ വിളിച്ചുകേട്ടിട്ടുണ്ടോ. പരസ്പരം ഒരു ബന്ധവുമില്ലാത്തതിനെ ബന്ധിപ്പിക്കുകയും നമ്മുടെ സൗകര്യാർത്ഥം ഒന്നിനെ രണ്ടായി കാണുകയും ചെയ്യുന്ന കോംപ്ലക്സ് ശൃംഖലയാണ് മനസ്സ്.
മഴ ഇഷ്ടമാണ് പക്ഷെ നനയാൻ വയ്യ, വെയിൽ ഇഷ്ടമാണ് പക്ഷെ AC യിൽ ഇരുന്ന് കാണണം. പഴങ്ങൾ ഇഷ്ടമാണ് പഴമരം നടാൻ വയ്യ, ചിന്തകൾ ഇഷ്ടമാണ് ചിന്തിക്കാൻ വയ്യ.
No comments:
Post a Comment