ആകെ സമയംകൊല്ലാനുള്ളത് ഒരു പത്രമാണ്, പക്ഷെ അത് തിരിച്ചും മറിച്ചും പിന്നേംപിന്നേം വായിക്കുന്നതിന് ഒരു പരിധിയില്ലേ. അമ്മ കിടക്കുന്നില്ലേ എന്ന മോളുടെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ചോദ്യം കേട്ടാൽ ചിലപ്പോഴെങ്കിലും തോന്നും ശല്യമൊഴിവാക്കാൻ നോക്കുകയാണെന്ന്. എങ്കിൽ പോയി കിടന്നേക്കാം, ആകെ എന്നെ വേണ്ടത് എന്റെ കട്ടിലിനുമാത്രമല്ലേ, പിന്നെ പാരസെറ്റമോളിനും.
ഉറക്കം വരുന്നേയില്ലെങ്കിലും പതിവുപോലെ കൺപോളകൾ വലിച്ചുമുറുക്കി കിടന്നു. കട്ടിലിനടുത്ത് പഴയൊരു പ്ലാസ്റ്റിക്പാട്ടയിൽ ബിസ്ക്കറ്റ് ഇട്ടുവച്ചിട്ടുണ്ട്. അതെടുക്കാനെങ്കിലും കുഞ്ഞുമക്കൾ ഓടിവരുമാരിക്കും എന്ന് കണക്കുകൂട്ടി ഉറക്കംനടിച്ചു. മണിക്കൂറുകൾ കടന്നുപോയി എന്ന് തോന്നുന്നു, ചിലപ്പോൾ മിനിട്ടുകളേ പോയിട്ടുണ്ടാവൂ. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കലപില അടുത്തുവരുന്നത് കൊതിയോടെ ചെവിയോർത്തു. ആരോ മുറിയിൽ കയറിയിട്ടുണ്ട്. മുത്തശ്ശീ എന്നുപറഞ്ഞ് ഇപ്പൊ എന്നെ വന്ന് തട്ടിവിളിക്കുമാരിക്കും. ഞാൻ എണീക്കില്ല, മുമ്പേ നിങ്ങൾ ജാടയിട്ടതല്ലേ, ഇനി ഈ തൊണ്ണൂറുകാരിയുടെ ജാഡ ഒന്ന് കാണ്.
പിന്നെയും മണിക്കൂറുകൾ കടന്നുപോയതുപോലെ. ആരും വിളിച്ചില്ല. കണ്ണുതുറന്നുനോക്കി, മുറിയിൽ ആരുമില്ല. എന്നെപോലെതന്നെ ആർക്കും വേണ്ടാത്ത ബിസ്കറ്റ്പാട്ട തനിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടാരുന്നു.
No comments:
Post a Comment